Paryż: jeszcze wszystko może się zdarzyć

„Jestem szczęśliwa, że to miasto istnieje i ma dla mnie tyle opowieści” – pisze Agnieszka Drotkiewicz o Paryżu. Jak wygląda stolica Francji widziana jej oczami?

Ten artykuł przeczytasz w mniej niż 4 minuty!

Miłość

Noc, wnętrze domu towarowego Samaritaine w pierwszej dzielnicy Paryża jest opustoszałe. Od 2005 roku trwa tu remont, gdzieniegdzie po podłodze poniewierają się fragmenty korpusów manekinów. Balustrady balkonów i schodów wykute z żelaza w stylu art nouveau przedstawiają stylizowane rośliny, część w kolorze ciemnoszarym, część w kolorze złotym. Stalowe elementy konstrukcji wnętrza są pomalowane na szarozielony kolor, miejscami odpada z nich farba. Pomiędzy nimi chodzi Kylie Minogue ubrana w jasnobeżowy trencz i śpiewa lekko zachrypniętym głosem piosenkę „Who Were We”. Tę scenę z filmu Leosa Caraxa „Holy Motors” mogę oglądać w nieskończoność. Uczucia, która we mnie wzbudza, odpowiadają moim uczuciom wobec Paryża: tęsknota, melancholia, trochę wstydliwa, bo trochę pretensjonalna.

Koncentruję się, żeby przywołać jakieś zmysłowe wspomnienie: moja dłoń na balustradzie Pont Neuf, mostu, który prowadzi do Samaritaine. Pamięć tego dotyku powraca i czuję się kompletnie zakochana w Paryżu – szczęśliwie i nieszczęśliwie zarazem. Jestem szczęśliwa, że to miasto istnieje i ma dla mnie tyle opowieści, jestem nieszczęśliwa, bo wiem, że część tych opowieści mi się wymknie, pozostanie dla mnie na zawsze niedostępna.

We wspomnianej scenie z „Holy Motors” Kylie Minogue ma krótkie włosy w kolorze blond. Jej jasny płaszcz, buty, a przede wszystkim pewna nonszalancja w sposobie poruszania się nasuwają skojarzenie z Jean Seberg, szczególnie z postacią, którą kreowała w filmie „Do utraty tchu” Jeana-Luca Godarda. Jean Seberg była też żoną Romain Gary’ego, jednego z moich ulubionych pisarzy, mieszkali razem przy rue du Bac.

Paryż jest jak edukacyjna gra miejska – impulsów do poszerzania wiedzy i doświadczenia dostarcza na każdym kroku

Przy wejściu do ich domu znajduje się filia cukierni Angelina, a vis-à-vis maleńki skwer – des Missions Étrangères. Opowiadała mi o nim Apollonia Poilâne. Apollonia jest CEO słynnej piekarni Poilâne, jej ojciec, Lionel Poilâne, w latach 70. upiekł dla Salvadora Dalego kompletną replikę sypialni malarza… Jedno skojarzenie prowadzi do drugiego, zapalają się kolejne światła, przechodzę przez ulicę, skręcam: otwiera się przede mną nowa perspektywa – to jeden z powodów mojej miłości do tego miasta. Malowniczość Paryża jest wartością samą w sobie, ale wielką wartość dodaną stanowi to, że Paryż jest jak edukacyjna gra miejska – impulsów do poszerzania wiedzy i doświadczenia dostarcza na każdym kroku.

Ciąg dalszy artykułu przeczytasz w najnowszym wydaniu kwartalnika KUKBUK.