Z miłości do siebie

Na te słowa przyklasnęłyby nam ochoczo osoby same siebie określające mianem quirkyalone. To personifikacja postawy, która przedkłada życie w pojedynkę nad wiązanie się w pary tylko po to, aby uniknąć samotności. Jednocześnie osoby te nie mają nic przeciwko związkom, buntują się tylko wobec tyranii bycia w związku za wszelką cenę jako kulturowego wzorca. Właśnie przez tę tyranię niektórzy z nas nie wyobrażają sobie, że mogliby pójść sami do kina. O teatrze czy kolacji w restauracji nie wspominając. Zwykle męczą oceny obserwatorów, które, jeśli się nad tym głębiej zastanowić, nie są przecież niczym innym, niż oznaką poznawczego lenistwa. Otwarcie na siebie, dobre samopoczucie w tej najbardziej skomplikowanej z relacji i uwaga, z jaką przyglądamy się swoim potrzebom, to punkt wyjścia do prawdziwej przyjemności z życia, swojej i innych.

Walentynki solo

Jak zatem spędzić walentynki we własnym towarzystwie? Najlepiej po swojemu. Stwórzmy plan oparty na małych, codziennych przyjemnościach. Lubisz wychodzić do restauracji? Świetnie – zarezerwuj stolik tylko dla siebie i zamów wszystko to, na co masz ochotę. Delektuj się tym z rozkoszą, nie licząc się z czasem. Zdeklarowani domatorzy mogą nakarmić miłość własną, przygotowując w domu danie, na które zawsze mieli ochotę, ale z jakiegoś powodu nigdy go nie zrobili. Cebula, czosnek, anchois czy kapary – korzystaj śmiało, nie bacząc na zapach, przecież to jest takie pyszne! Bez oporów delektujmy się tym, co lubimy najbardziej, zerkając z nieukrywaną błogością na ulubiony serial albo czytając odłożoną dawno książkę. 

A tych, którzy ze współczuciem spoglądają na spędzających walentynki w pojedynkę, uspokajamy – według raportu „Psychology Today” single wcale nie wiążą tej daty ze wzmożonym uczuciem samotności czy niepokoju. W związku z tym coraz częściej odchodzi się też od stygmatyzującego nazewnictwa. W Polsce oznacza to szczęśliwy koniec takich określeń jak stara panna, które nie tylko są nacechowane pejoratywnie, ale też zakładają całkowity brak sprawczości. 

W krajach anglojęzycznych idzie się już krok dalej, poddając pod publiczną dyskusję zasadność słowa single, które coraz częściej zastępuje się takimi określeniami jak self-partnered czy conscious uncoupling. W Polsce ten internacjonalizm związany z byciem singlem ma wydźwięk bardziej pozytywny, zwłaszcza w zderzeniu z opresyjną nomenklaturą przeszłości, choć zdaje się, że i tu nadchodzi czas na nowe pojęcia, które ściślej będą odpowiadać rzeczywistym potrzebom osób żyjących solo.

Wybór jako podstawa uczucia

Warto pamiętać, że żadna z ról społecznych nie jest czarno-biała. Jeśli się nad tym zastanowić, rola podtrzymywania więzi, mimo potencjalnej emocjonalnej gratyfikacji, może być bardzo ograniczająca i stresogenna. Natomiast żyjący w pojedynkę mogą wykorzystać swoją uprzywilejowaną poniekąd pozycję, aby zainwestować w siebie – a środków do takiej inwestycji jest nadzwyczaj dużo.

Nieograniczeni czynnikami zewnętrznymi, mają więcej możliwości, aby rozwijać swoje zainteresowania lub podnosić kwalifikacje zawodowe. Nietrudno się domyślić, że częściej znajdują czas na naukę języków, sport, grę na instrumentach, inne hobby czy obcowanie z szeroko rozumianą kulturą. Długoterminową i bardzo opłacalną inwestycją jest też świadome budowanie poczucia autonomii, a także wewnętrznego bezpieczeństwa, opartego na własnym ja, a nie na zmiennych warunkach zewnętrznych i chimerycznych osobach trzecich.

Czasem, jak się wydaje, zapominamy, co w społecznych postawach jest najważniejsze. Badania nad przyczynami życia bez partnera czy partnerki tylko to potwierdzają – kluczowym pojęciem jest tu wybór. Tak więc styl życia w pojedynkę może być świadomym wyborem, u którego podstaw znajdziemy dążenie do samodzielności i wolności osobistej. Jeśli 14 lutego zaczniemy taką właśnie podróż, to może się ona okazać najdłuższą i najciekawszą randką w naszym życiu.