Root Connection – taniec intuicyjny

Tańca intuicyjnego można się nauczyć?

Bardziej niż nauczycielem jestem odźwiernym. Otwieram drzwi do przestrzeni tego tańca, usuwam przeszkody. Pokazuję dziesięć rzeczy, a każdy sam odkrywa milion kolejnych.

Skąd nazwa Root Connection?

Zdałam sobie sprawę, że wszystkie techniki ruchu, medytacji i pracy z ciałem, które poznałam, mają u swojego źródła wspólny rdzeń. Gdy zejdziesz dostatecznie głęboko, praktykując każdą z nich, dotykasz tego samego – czegoś, co jest w każdym z nas, i w każdym z nas jest tym samym. Wtedy technika znika. Ona nie jest ważna. Miała cię tylko skontaktować z istotą tego, kim jesteś, z twoimi korzeniami. Moją techniką jest taniec, bo to akurat umiem robić, ale chodzi w nim o to samo, o co chodzi w innych praktykach – o odnowienie połączenia z istnieniem.

Tracimy je?

Zawsze jesteśmy zakorzenieni w świecie. Nie ma takiej możliwości, żeby zupełnie stracić to połączenie. Jesteśmy powiązani ze wszystkim dookoła, czasami po prostu nie jesteśmy w stanie tego zobaczyć. Tańcząc, otwieramy zmysły, żebyśmy mogli to dostrzec.

Zmysły są kluczem?

Można pływać w basenie i nawet nie zauważyć wody. Jeśli zależy nam tylko na nauce pływania, takie podejście jest okej. Ale możemy też pozwolić wodzie otulić się, czuć jej dotyk na całym ciele. Jeśli umiemy przekształcić subtelne odczucie kontaktu dłoni z wodą we wrażenia na całym ciele, może nas to zrelaksować w jednej chwili. Gdy najmniejszy dotyk porusza całe nasze istnienie, wtedy czujemy się ciągle zakochani; w każdym i we wszystkim. To nazywam połączeniem.

Uczysz tego poprzez taniec?

Nie rozwijamy swojej sensualności, studiując księgi. Rozwijamy ją, świadomie dotykając liści, drzew, futra zwierząt, świadomie smakując, słuchając. Są ludzie, którzy nie lubią być dotykani i nie chcą dotykać innych. Nie naciskam. Można spróbować dotyku własnej skóry, powietrza, podłogi. Taniec otwiera i ożywia całe ciało, wszystkie zmysły.

Dotyk jest szczególnie ważny?

Widzę, jak działa na ludzi masaż tajski. Pięć minut masażu i stają się zupełnie innymi osobami. W Turcji ludzie ciągle się dotykają. Ich bańka prywatności w zasadzie nie istnieje. Dwóch siedzących obok siebie i obejmujących się ramionami mężczyzn to w Turcji widok dość częsty. Przytulanie się jest relaksujące. Ciało to kocha.

Aleksander Żakiej-Poraj, mistrz zen, mówi, że czujemy sens życia wtedy, gdy czujemy życie zmysłami.

Zgadzam się. Chciałabym, żeby ludzie potrafili w codziennym życiu odnajdywać tę jakość bycia, która towarzyszy im podczas tańca. Chciałabym, abyśmy na co dzień czuli, że żyjemy, i znaleźli swój sposób na życie w zachwycie, ciekawości, otwartości zmysłów, w stanie zakochania – w sobie, w wietrze, w ludziach dookoła.

Jak można utrzymać taki stan nieprzerwanie?

Jeśli musisz iść do biura i być twarda, mówisz sobie: dziękuję ci na chwilę, moje kochające istnienie, muszę teraz na kogoś nawrzeszczeć. Żartuję. Ale rzeczywiście trudno jest być stale w stanie otwartości i wrażliwości. Można jednak to włączać i wyłączać. Warto wiedzieć jak.

Dlaczego warto?

Dlatego, że to nas karmi i zasila. Kiedy siada mi energia albo jestem smutna, tańczę. Tańczę i płaczę. Bywa, że tańczę godzinami, czasem do późnej nocy. Wtedy w tajemniczy sposób czyści się przestrzeń wokół mnie, a płacz stopniowo zamienia się w siłę. Połączenie z korzeniami, z naszą najgłębszą istotą, karmi i daje moc. 

Co jeszcze daje stan podłączenia?

Poprawia komunikację ze wszystkim, co żyje. Znika poczucie oddzielenia, osobności. Nie muszę znać twojej historii, ale gdy tańczymy w tym stanie, rozumiemy się w stu procentach. Może tylko przez sekundę, ale z całą pewnością otwiera się szczególna przestrzeń komunikacji. Takie doświadczenie zostaje w ciele. W pewnym sensie jesteśmy w stałym kontakcie, czy mamy tego świadomość, czy nie, ze wszystkimi ludźmi, roślinami, zwierzętami. Wszystko, co żyje, cała natura, przenika się nawzajem. Bardzo wyraźnie poczułam to w Polsce.

W Polsce?

Stambuł, gdzie się urodziłam i wychowałam, jest betonową dżunglą. Trudno tam spotkać dwa drzewa obok siebie. Wakacje spędzałam nad morzem, czyli w hotelu. To nie jest kontakt z naturą, tylko gwałt na naturze. W Polsce po raz pierwszy usłyszałam od moich przyjaciół: let’s go to the nature. W pierwszej chwili myślałam, że to jakiś klub. Nie zapomnę swojego pierwszego wyjazdu na kajaki. Natura ma zdolność aktywowania tego samego, co taniec.

Po czym poznać, że nie jesteśmy podłączeni?

Gdy idziesz ulicą i nie widzisz nic dookoła, to może być znak. Jeśli chociaż na sekundę zatrzymasz się na widok wróbla i powiesz: widzę cię, znaczy, że to masz. Zapytaj siebie, czy rozpoznajesz zapachy. Nie myślę o woni drogich perfum na ulicy, tylko o zapachu kwiatka przy krawężniku. Czy masz odwagę spojrzeć w oczy nieznajomej osobie? Czy czujesz przyciąganie czyichś oczu? Czy gdy pijesz herbatę, łączysz się choć na sekundę z jej istotą? Albo inny sposób: sprawdź sygnały z ciała. Straciliśmy połączenie, jeśli stale towarzyszy nam uczucie ściśnięcia w środku, napięcia. Albo odwrotnie – wrażenie, że za chwilę eksplodujemy. To jest wołanie o powrót do korzeni.

Czy Root Connection pełni funkcje terapeutyczne?

Nie jestem terapeutką, tylko artystką. Wprowadzam ludzi w świat ruchu i dotyku. Nie rozwiązuję problemów. Owszem, można mieć uzdrawiające, oczyszczające doświadczenia podczas tańca. Może też dojść do uwolnienia od bólu i napięć. Nie można jednak liczyć na interpretację bólu i jego przyczyn. Podczas zajęć pojawiają się raczej łzy subtelne, wynikające ze wzruszenia, niż gwałtowne, związane z trudnymi emocjami. Mimo to wierzę, że naturalnym efektem bycia w połączeniu ze swoją głębią jest inny sposób patrzenia na problemy lub odwaga, żeby zmierzyć się z terapią.

Czuje się od ciebie kobiecą moc. Twój taniec jest również dla mężczyzn?

Korzenie nie mają płci. Czasami na moje zajęcia przychodzi więcej mężczyzn niż kobiet. Nie znam się na tym, co jest męskie, a co kobiece. Wszyscy mamy w sobie obie te jakości. Niewątpliwie kobiecą jakością, której można doświadczyć na moich zajęciach, jest bezpieczna przestrzeń. Staram się ją tworzyć. Robienie czegoś po raz pierwszy jest trudne. Dlatego na zajęciach wszystko jest przyjęte, nic nie jest odrzucane, niczego nie oceniamy. Jeśli trzeba, przytulę albo delikatnie popchnę do skoku w nieznane.

Kładziesz nacisk na bycie samemu ze sobą czy raczej z innymi?

Zwykle tańczymy osobno, ale zawsze zachęcam do uświadomienia sobie obecności innych. Nawet jeśli nie chcemy wchodzić z nimi w interakcje, uznajemy, że są obok; nie jako tłum, lecz jako poszczególne istoty. Tu, gdzie teraz rozmawiamy, są ludzie. Można się od nich odciąć, a można być świadomym ruchu i dźwięków, które generują; złapać, choć na sekundę, piękno ruchu dłoni osoby siedzącej obok, dźwięk głosu kobiety na końcu sali. Możemy być świadomi jednocześnie siebie i innych wokół.