Massimo Bottura karmi przywódców świata

James Bond odpada

Podróżując Orient Expressem w filmie From Russia With Love, agent 007 rozpoznał złoczyńcę po tym, że ten zamówił do ryby chianti. Od 1963 roku świat zmienił się na tyle, że Giorgia Meloni i jej goście przy risotto z homara sardyńskiego z bulionem z okonia morskiego i cytrusami raczyć się będą… supertoskanem. I to nie byle jakim, bo słynnym Tignanello 2021 od Antinorich. Zaskakujące? W magazynie Ferment oraz w książce Riesling i tapasy opisałem premierową kolację amarone De Buris z winiarni Tommasi, które także podano do owoców morza.

Ja bym Botturze zaufał. Tignanello to jednak nie koniec. Drugim winem w tej parze jest Vigna del Sorbo, fenomenalne chianti classico gran selezione z domu Fontodi. Massimo i jego sommelier idą za ciosem i do dorsza z wybrzeża Amalfi z zielonymi oliwkami, kaparami i bulionem z anchois serwują kolejnego toskańskie klasyka, brunello di montalcino Tenuta Nuova z Casanova di Neri oraz jeszcze jedno chianti classico: Ruello Riserva od Boschetto Campacci.

Na deser prowokacyjne danie Oops, upuściłem tartę, czyli cytryny z Sorrento, kalabryjska bergamotka i migdały z Noto. Wino? Tym razem konwencjonalnie, choć wybornie: passito di pantelleria Ben Ryé z winiarni Donnafugata. Być może najlepszy słodki muszkat na świecie.

Mezalians i prowokacja

Kolejny wspólny posiłek przywódców G7 rozpoczną oczywiście musiaki. Tym razem będą to: piemoncka Alta Langa Marcalberto oraz prosecco z słynnego cru Cartizze od Villa Sandi. Do przystawki Like a Pesto alla Genovese politycy wypiją sardyńskie vermentino od Argiolasa oraz południowotyrolskiego kernera ze spółdzielni Produttori Valle Isarco.

Daniu The Crispy Part of a Lasagna towarzyszyć ma jeszcze jedno chianti classico, tym razem Riserva z Castello di Volpaia oraz valpolicella classico Toar z winiarni Masi. Wszystko to klasyki, w dodatku, biorąc pod uwagę rangę spotkania, niedrogie. Smakowa zabawa zaczyna się przy tortellini z lekkim sosem kremowym na bazie parmigiano reggiano. Goście spożyją je, mając w kieliszkach fermentowane w amforze, robione metodą klasyczną lambrusco di sorbara Retrò z Tenuty Forcirola (Cavicchioli) i jeszcze jedno wino z okolic Modeny, Lambrusco Rimosso z Cantina della Volta.

Następne danie trąci mezaliansem. Bo czyż godzi się serować Sassicaię do piemonckiej wołowiny Fassona z sosem na bazie barolo i czarną truflą z Abruzji? Najwyraźniej Botturze to nie przeszkadza. Jego wysoko postawionym gościom prawdopodobnie też nie.

Brak Apulii w Apulii

Cieszy, że wielcy tego świata nie nadwerężają budżetu podatników nadmiernie drogimi winami. Z naprawdę górnej półki w menu są tylko Tignanello i Sassicaia, a i te wina nie należą przecież do najdroższych na świecie. Połączenia winno-kulinarne wykraczają chwilami poza strefę komfortu, ale Massimo Bottura z pewnością wymyślił to tak, by nikt z kolacji czy lunchu nie wyszedł zdegustowany. Gdyby taki dobór win odbywał się podczas mistrzostw sommelierów, osoba, która dobierała wina na szczyt G7, zostałaby prawdopodobnie zdyskwalifikowana. Powód: nadmierne sprzyjanie Toskanii. Dwa supertoskany, brunello i aż trzy chianti classico. Sam też je uwielbiam, ale… No i jedna zasadnicza wpadka: ani jednego wina z Apulii, regionu, w którym przecież szczyt się odbywa. Nie, żeby od razu sięgać po primitivo, ale jednak.