Choć wąs mam zupełnie inny, to podkręciłem go i zabrałem się do rozgryzania tajemniczej historii. Dziś na północy Italii takich bułek, które nieco przypominają kajzerkę, a nieco różę, jest całkiem sporo. To, co urocze, to fakt, że w małych sklepach, gdzie są sprzedawane, można poprosić o zrobienie z nich kanapki. Właścicielka lub właściciel upewni się tylko, czy je się mięso, czy nie, i w zależności od potrzeb napcha do środka mortadeli albo szynki parmeńskiej, ewentualnie pomidora i mozzarelli. O ile dobrze pamiętam, podobną kanapkę, może nawet na bazie michetty, zjadłem jako obiad w Messynie. Hm, gdzie Mediolan, a gdzie Messyna? O co chodzi, u licha, z tą bułeczką?
Krakowski Makaroniarz i mediolańska kajzerka
Michetta to mediolańska kajzerka. Idealnie nadaje się jako baza kanapki, słonej, słodkiej, dosłownie każdej. Skąd się jednak wzięła kajzerka w stolicy Lombardii i czy na pewno jest… kajzerką? To sprawa godna Herkulesa Poirot.
Specjalista w zakresie kuchni śródziemnomorskich, dziennikarz kulinarny, podróżnik, fotograf. Publikuje w magazynie Czas Wina, Kukbuk, Podróże i w Twoim Stylu. Współpracuje z portalem Wirtualna Polska. Pisze, gotuje i karmi, prowadzi warsztaty kulinarne oraz organizuje wyjątkowe kolacje degustacyjne. Jego pierwsza książka „Italia do zjedzenia” została nagrodzona Nagrodą Magellana 2018 oraz nominowana do Gourmand World Cookbook Awards. Aktualnie kończy prace nad drugą książką tym razem poświęconą Portugalii i jej kuchni.
Ten artykuł przeczytasz w mniej niż 7 minut!
Nie byłbym domorosłym Herkulesem Poirot, gdybym w końcu nie znalazł odpowiedzi. Mediolan na mocy postanowień traktatu pokojowego w Utrechcie w 1713 roku został częścią olbrzymiego imperium zwanego Austro-Węgrami (nie wiem jak wam, ale mnie ta nazwa przypomina takie twory jak półkotapczan i ławostół – ki diabeł?). Przyzwyczajeni do swoich kajzerek poddani cesarza w Mediolanie również tam chcieli je jeść (zupełnie jak w Krakowie zresztą). Coś jednak poszło nie tak jak trzeba, może inny klimat, może inna mąka lub inny piekarz. Bułki z Mediolanu bowiem – dosłownie po chwili od upieczenia – były wilgotne jak futrzany kołnierz płaszcza po jesiennym deszczu, bo w tym północnym mieście ciągle pada, a do tego ciągnęły się jak guma balonowa. Takie rzeczy nie mieściły się w austriackim porządku. Rodacy nienarodzonego jeszcze Zygmunta Freuda postanowili wytłumaczyć mediolańskim mistrzom, o co chodzi. Efektem tych, poniekąd wspólnych, działań była bułka o chrupiącej skórce i delikatnym, lekkim jak piórko wnętrzu. Austriackim poddanym kajzera marzyło się, by nazywała się kaisersemmel, czyli kajzerka, ale mediolańczycy puknęli się w czoło i powiedzieli, że skoro to ich bułka, to będzie się zwać michetta. Opłacało się być upartym i cierpliwym, bo mniej więcej 300 lat później specjaliści z Unii Europejskiej, równie skrupulatni jak cesarscy urzędnicy, uznali, że michetta to mediolańska specjalność i jako taka będzie chroniona unijnym prawem!
Voilà! Ot i tajemnica rozwikłana! Nie pozostaje nic innego, jak upiec michettę w domu – pomyślałem i zabrałem się do dzieła.
