„Dobra książka” Marysi Przybyszewskiej: Wegetariańskie przepisy dla dzieci i rodziny

Wskazówek, które podpowiadają, jak zmodyfikować danie dla dorosłych, by było też odpowiednie dla dziecka, jest w książce sporo, ale generalnie twoje przepisy są uniwersalne. Optujesz za brakiem podziału na dania dla dzieci i dla dorosłych?   

Dorośli często zapominają, że jedzenie dla dzieci to nie tylko papki i kaszki, ale także pełnowymiarowe dania – dostosowane do wieku czy możliwości dziecka, ale mimo wszystko różnorodne. Im wcześniej oswaja się młodego człowieka z warzywami czy owocami, pokazuje mu produkty i pozwala eksperymentować, tym bardziej będzie otwarty na smaki. Im większy da się dziecku wybór, tym bardziej będzie ciekawe nowości. Dorośli często mówią na przykład: „Nie jedz tego, bo i tak nie będzie ci smakowało”. Trudno się potem dziwić, że dziecko czegoś nie lubi czy jest do jakiegoś produktu uprzedzone. Jestem za tym, by dzieci traktować jak innych ludzi przy stole i pozwolić im decydować, co chcą włożyć na talerz.

Również dorosłych zachęcasz do samodzielnych decyzji w kuchni, zwłaszcza jeśli chodzi o modyfikowanie twoich przepisów.   

Zachęcam, a nawet namawiam do tego! Rzadko kiedy jest czas, aby otworzyć sobie książkę kucharską, wertować przepisy i sztywno się ich trzymać. Na co dzień chodzi o to, by się czyimś przepisem zainspirować i przygotować danie, które będzie odżywcze, proste, smaczne i – co najważniejsze – będzie smakowało osobie, która ma je zjeść. Ludzie często o tym zapominają, a przecież zazwyczaj przygotowują posiłki dla siebie, warto więc, by – zamiast dokładnie odtwarzać przepis – kierowali się intuicją, preferencjami.   

Są jednak takie preferencje – mam tu na myśli słynną u dzieci niechęć do warzyw i owoców – które warto podać w wątpliwość. Wśród przepisów w „Dobrej książce” jest wiele takich, które pomagają przemycić do diety te nie zawsze uwielbiane składniki.  

  Tak! Choćby chlebek z cukinii czy sos pomidorowy. Oba kryją mnóstwo warzyw, tyle że one są w nich niewidoczne. Generalnie staram się w tej publikacji pokazać, że warzywa nie są niczym strasznym, a dania, które składają się na moją codzienną dietę, będą odpowiednie również dla dziecka. Zdaję sobie sprawę z tego, że dieta wegetariańska dla dzieci jest niszą, ale chciałabym, aby ta książka trafiła do każdego rodzica – wiem, że nie zrobię za jej pomocą rewolucji, ale może pozwoli ona zobaczyć niektórym rodzicom, że to, co jedzą oni, spokojnie mogą jeść też ich dzieci. Byle smakowało! Wierzę, że im więcej powstanie tego rodzaju książek, tym bardziej ludzie się otworzą i na rodzinne gotowanie, i na kuchnię roślinną.

Szczególnie że w publikacji nie brak rad na temat tego, jak w ogóle zabrać się do gotowania i jak się odnaleźć w kuchni.  

Tak, bo to jest także książka dla tych, którzy na co dzień niezbyt chętnie gotują, a chcieliby zacząć. Nie ma tu żadnej rocket science, jest za to sporo przydatnych porad kucharskich, dzięki którym działania w kuchni są bardziej efektywne. To proste sztuczki, ale wiele osób o nich nie wie.  

By pomóc zwłaszcza debiutantom, wyselekcjonowałaś narzędzia, które według ciebie są najbardziej przydatne w kuchni.    

Tak. Tych narzędzi jest cała masa, ale prawda jest taka, że kiedy dobierzesz klasyki, które są najbardziej potrzebne, masz ustawioną całą kuchnię. W książce podpowiadam, jak odnaleźć się w tym świecie i skompletować idealny zestaw.  

Nie ma zatem szans, by komuś się nie udało! Takie książki lubimy najbardziej. Na koniec zdradź jeszcze, czy pisząc książkę, inspirowałaś się wspomnieniem własnego dzieciństwa.    

Tak, bo w moim domu jedzenie zawsze było istotne. Mama i babcia dużo kombinowały kulinarnie. Nauczyły mnie rozmaitych połączeń smaków i nigdy do niczego nie zmuszały. Dzięki temu nie mam żadnych kulinarnych uprzedzeń. W naszej kuchni zawsze były odpalone wszystkie cztery palniki. Nie gotowało się może oczywistych dań, ale na pewno były one proste. Duszona kalarepa, rzodkiewki w maśle. Kuchnia zaczęła mnie interesować w dość wczesnym wieku i szybko zaczęłam gotować sama. Mam mnóstwo wspomnień związanych z różnymi dziwnymi połączeniami smaków. Kiedy byłam mała, sąsiadka poczęstowała mnie na przykład ogórkiem, który pochodził z jej ogródka i który przed podaniem zamoczyła w miodzie. To jeden z pierwszych smaków, jakie zapamiętałam – był dla mnie absurdalny i jednocześnie pyszny.