3… 2… 1… start! Odpalamy rakietę z Bronek Longboards

Jechać można szybko, a czy równie szybko można się jazdy nauczyć?

Zależy od uporu. Na początku zawsze zdarzają się wywrotki, ale w miarę ćwiczeń pojawia się frajda z jazdy, a upadków jest coraz mniej.

Czuję się zmotywowana. Szczególnie że Bronki prócz walorów użytkowych są po prostu piękne. Jak to się stało, że na sportowy sprzęt trafiła intarsja?

Zawsze bardzo podobały mi się zdobienia i intarsje na starych meblach. Fascynuje mnie, jak kosmiczne i nieregularne wzory pojawiają się na przerobionych na fornir czeczotach. Kiedy pierwszy raz zetknąłem się z fornirem, zachwyciło mnie, jak niesamowity jest to materiał. Można dostać płatki drewna pochodzące z drzew z całego świata, a każdy ma inny charakter, każdy jest z innej bajki. Przy tym jest lekki i płaski. Zacząłem więc myśleć, jak użyć tego tworzywa, skoro tak ogromnie mi się podoba. Chciałem wykorzystać go do przedmiotów użytkowych – i tak powstał pomysł, by techniką intarsji ozdobić longboard.

Ta metoda kojarzy się raczej z kruchością i ze szlachetnością – a deska ma nieco inne konotacje. Co tu dużo mówić, nie obchodzisz się z nią jak z jajkiem.

Do tego fornir jest dość niewdzięcznym materiałem do wycinania. Bardzo się łamie, rwie. Stąd poszukiwanie nowszych metod jego obróbki. Pomyślałem, że mógłbym projektować grafiki na komputerze, wycinać je przy użyciu noża wodnego czy lasera ploterowego i przekładać na konkretne gatunki drewna. Z moim kolegą, Michałem Rawskim, zrobiliśmy prototyp, bardzo toporny, z wykorzystaniem złamanej deski naszego kumpla.

Wycięliśmy w miarę foremny klocek i w piwnicy domu, w którym wtedy mieszkałem, wycinaliśmy z różnych gatunków forniru pierwszy wzór. Był bardzo prosty – wisi teraz u mnie na działce. Ta próba pokazała mi, że pomysł jest możliwy do realizacji, ale też że wykonanie jest okrutnie monotonne i trudne, a materiał wymaga ogromnej precyzji.

Na szczęście to cię nie zniechęciło.

 
Zrodziło potrzebę, żeby znaleźć inną metodę. Wydawało mi się, że bardziej mechaniczna wycinka, na przykład z użyciem wycinarki laserowej, mogłaby się sprawdzić, ale na pewien czas pomysł zawisł w eterze. Kształtu nabrał dopiero, kiedy jako filmowiec pojechałem do pracy na warsztaty Latającej Szkoły dla Kobiet, by zrobić filmy o uczestniczkach. Tam poznałem Kingę Dybek, graficzkę, która miała już doświadczenie w pracy z firmami sportowymi.

Postanowiłem do niej podejść, przedstawić swój projekt i zapytać, co o nim myśli. Kindze pomysł się spodobał, postanowiła włączyć się w tworzenie kolejnego prototypu, a ja – w ramach barteru – miałem zaprojektować dla niej wymarzoną deskę. Wspólnie stworzyliśmy dwa projekty, które są podstawą pierwszej kolekcji desek.

Kinga dostała swoją barterową deskę?

Żeby nauczyć się robienia longboardów, poszedłem do Przemka z Miasta Szkutnia. W warsztatach miały brać udział trzy osoby, ostatecznie byłem na nich sam. Miałem więc indywidualne warsztaty super de lux. Postanowiłem, że wykorzystam tę sytuację na zrobienie deski dla Kingi.

Krok po kroku robiłem szablon do projektów. Przygotowałem prasę, żeby wygiąć deskę tak, jak chciałem. Wyszła fajnie, ma kształt klasycznej deskorolki.

Na pierwszej zaprojektowanej przez was desce rozpędza się rakieta.

Lubię kosmos, rakiety, uwielbiam czytać Lema – więc bardzo chciałem, by pierwszy projekt miał związek z kosmosem, a grafika miała kopa i była dynamiczna. Deska ozdobiona rakietą ma mój ulubiony kształt – jest idealna na miasto. Szybka, lekka – można mieć ją zawsze przy sobie. Druga deska ma szerszy tail. Starałem się, żeby mój prorider, operator Adam Suzin, który sporo jeździł na deskorolce i odruchowo próbuje na longboardzie robić ollie i inne triki, mógł z niej w tym celu korzystać.

Ma tracki rozłożone tak, żeby wszystko zagrało. To są dwie pierwsze krótsze deski – wąska, w kształcie rybki, ozdobiona rakietą i szersza, z dużym napisem „Bronek” u dołu.

Będą też długie deski.

Tak. Mają ponad metr długości. Są symetryczne, zdobione wzorem, który przypomina góry albo rozchwiane morze – interpretacje są różne, w zależności od oglądającego. Mam nadzieję, że wyjdą tak ładnie, że będą często stawiane na widoku. To jest piękne drewno, polakierowane, cieszy oko i w słońcu wygląda niesamowicie.

Potwierdzam. Mieni się jak masa perłowa, a połączenie różnych rodzajów drewna daje przepiękny efekt.

Rakieta składa się z sześciu gatunków drewna. To między innymi eukaliptus wędzony, czereśnia, jatoba i drewno wenge. Część z nich to drzewa europejskie, reszta przylatuje z różnych części świata. Do jednej z desek wykorzystuję jabłoń indyjską, która jest przepiękna. Dobieram gatunki tak, by jak najlepiej odzwierciedliły zaprojektowaną grafikę. Staram się o odpowiednie przejścia tonalne i dobry kontrast pomiędzy kolorami.

Ale kolory to tylko jedna z cech. Zawsze patrzę na charakter drewna, z którego korzystam, jego strukturę. Każde drzewo jest inne i ma inny charakter. Jeden jesion może różnić się od drugiego usłojeniem, ułożeniem i ilością błysków. Dążę do tego, by już na etapie projektowania grafiki uwzględniać wyraz i charakter drewna, na którym ją wykonam.

Wspomniałeś o tym, że proces produkcji początkowo był dość żmudny. Jak sobie z tym poradziłeś?

Początkowo zakładałem, że każdy etap będę wykonywał własnoręcznie. Przy prototypie wiedziałem już, że muszę zadbać o to, by wzór z forniru był naprawdę dobrze przyklejony. W skrócie wygląda to tak: kiedy projekt jest gotowy i zamknięty w PDF-ie,  wycinam go z forniru na ploterze laserowym. Po wycięciu elementów w odpowiedniej liczbie dostajemy puzzle, które trzeba poskładać. Złożone w całość nakleja się na płótno transportowe i w prasie dokleja za pomocą żywicy epoksydowej do drewnianego rdzenia. Wykonanie tego procesu metodą warsztatową jest niepewne i wymaga odpowiednich maszyn, znalazłem więc firmę, która ma już tę technologię opanowaną.

W przypadku deski trzeba zatroszczyć się o to, by wszystko było trwale sklejone i miało wysoką jakość – tak, żeby ktoś, kto jej używa, mógł skupić się tylko na przyjemności jazdy. Szablony przyklejone są z obu stron i prasowane w odpowiednio wysokiej temperaturze, przy dość mocnym nacisku. Po wyjęciu z prasy nie wyglądają urodziwie, są jak noworodki. Trzeba je dobrze przeszlifować z nadmiaru żywicy, zadbać o nie, wygładzić. Gdzieniegdzie zaszpachlować, coś poprawić. Później idą do lakierowania.

To dzięki temu tak pięknie się mienią?

Przeszedłem szereg testów z panem, który lakieruje deski, zanim doszliśmy do obecnego efektu. Kombinowałem, jak pogodzić względy praktyczne z estetycznymi. Specjaliści od lakierowania radzili, by wybrać matowe lakiery, bo wtedy mniej będzie widać uszkodzenia, których nie brakuje, gdy korzysta się z deski. Finalnie jednak wybraliśmy lakier, który daje połysk podobny do tego, jaki widzimy na starych meblach czy pianinie.

To był długi proces szukania lakierów, które będą wytrzymałe, ale też wyeksponują piękno drewna, wyciągną słoje, głębię, błyski. Do desek będę załączał też instrukcję, na wypadek gdyby coś się działo z lakierem – wiadomo, to jest przedmiot użytkowy i choć niszczy się wolno, zawsze można go, tak jak mebel, oddać stolarzowi do odświeżenia lub odnowić samemu.