Restaurant Week: dokąd udaliśmy się tym razem?

Crudo, Gdynia

Tosia Kolo @tochabrocha

Z szerokiej oferty trójmiejskiej wybrałam restaurację Crudo. Znany dobrze wszystkim mieszkańcu Sopotu lokal od niedawna działa również w Gdyni, na miejscu dawnego Fedde. Nie mogłam się zatem powstrzymać, by nie sprawdzić, jak restauracja prezentuje się w nowej przestrzeni. Na przystawkę otrzymałam idealnie doprawiony krem z groszku z mleczkiem kokosowym i oliwą pietruszkową oraz grillowane halloumi, które z dodatkiem chutneya z moreli pobudziło mój apetyt na kolejne dania. Konfitura świetnie dopełniła słonawy z natury owczy ser solankowy, jakim jest halloumi. Następnie przyszedł czas na danie główne. Jedną z wersji menu z pewnością nie pogardzi żaden mięsożerca.

Stek w towarzystwie grzybów został podany w chrupiącym cieście francuskim. Do tego idealnie aksamitne purée ziemniaczane ze szczypiorkiem i z demi glace, który zdecydowanie podkręcał smak potrawy. Na wegetarian również czekał stek, tyle że z kalafiora. Zamarynowany w sosie sojowym, był bardzo intensywny w smaku, który przełamano dodatkiem musu marchewkowego z emulsją ziołową, grzybkami shimeji i lekką sałatką z endywii. W kwestii deserów Crudo postawiło na różnorodność. Mogłam skosztować truskawek z limonką ukrytych pod delikatnym jak chmurka kremem chantilly z białej czekolady i chrupiącą bezą oraz kruchego ciasta pâte sablée z intensywnym musem czekoladowym i brzoskwinią. Dla mnie naprawdę doskonały debiut!

Diverso Ristorante Italiano, Warszawa

Redakcja KUKBUK.pl

Tym razem udaliśmy się na Górnośląską, do niedawno otwartej, debiutującej w Restaurant Week Diverso Ristorante Italiano (w miejscu po Mammie Marietcie), której szefuje młody Sycylijczyk Giacomo Carreca. Misją Giacoma jest pokazanie różnorodności włoskiej kuchni, a robi to, jak na prawdziwego Włocha przystało, przy użyciu najwyższej jakości składników. 

Ciasto na pizzę robi się tu na własnym, długoletnim zakwasie, makarony wytwarza samodzielnie, podobnie jak sosy – autentycznie i bez półśrodków. I choć gotuje młody, zadziorny chłopak, czuliśmy się jak na obiedzie u mammy – szczególnie że danie, jak w domowej kuchni, powstaje na oczach gości.

Charakter i wizję Giacoma – łączenie wpływów z wielu regionów Italii, jak również z krajów Ameryki Południowej (czyżby zasługa międzynarodowej ekipy z Wenezueli, Filipin i Jamajki?) – widać doskonale w zaproponowanym na Restaurant Week menu. Jest niebanalnie. Przystawka, czyli pizza BestEnd, to puszczenie oka w kierunku osób zostawiających na talerzu brzegi pizzy – tu końcówka jest potraktowana z zasłużonymi honorami, w towarzystwie krewetki, salsy z mango i doskonale zbalansowanego sosu curry z kroplą miętowej oliwy.

Giacomo tym samym próbuje zapoznać Polaków z tradycją scarpetty, czyli zbierania sosu z talerza za pomocą kawałka chleba – którą w KUKBUK-u namiętnie praktykujemy. Daniem głównym w wersji mięsnej było manzo enmolado, czyli pierożek z ogonem wołowym i żeberko wołowe z meksykańskim sosem mole.

Tych rozpływających się w ustach pierożków moglibyśmy zjeść całą porcję! Nie zawiódł też sos, dobrze balansujący potrawę. Również wersja z miękkim jak chmurka łososiem, tym razem z raviolaccio z burratą i łososiowym kawiorem, zdecydowanie przypadła nam do gustu. Lekkie danie, które idealnie pasowało do wieńczącego menu deseru – pistacjowego lemonffee z orzeźwiającym cytrynowym curdem.

Przy okazji spróbowaliśmy dań z regularnej karty. Podany na przystawkę brzeg pizzy był tak dobry, że nie obyło się bez zamówienia pełnej wersji włoskiego placka – doskonałego bosco z grzybami leśnymi i oliwą truflową. Nie pytajcie, jak zmieściliśmy jeszcze porcję spaghetti z owocami morza. Tak, było przepyszne. Tak, hasztag #zawszegłodni nie wziął się znikąd.

Cucina Mia, Warszawa

Redakcja KUKBUK.pl

W ramach Restaurant Week dostaliśmy zaproszenie do włoskiej restauracji Cucina Mia, która mieści się w warszawskim hotelu Sheraton. Powitały nas klimatyczne, eleganckie hotelowe wnętrza i otwarta, kipiąca życiem kuchnia. Oaza włoskich smaków zaproponowała nam wyborne tasting menu w wersji mięsnej i wegetariańskiej. Na przystawkę w opcji bezmięsnej otrzymaliśmy sałatkę z fenkułu w sosie z anchois i balsamico. Oryginalnej kompozycji świeżości dodała pomarańcza. Orzeźwiająca propozycja, która, jak zdradził szef kuchni, została zainspirowana recepturą od rodowitego Włocha.

Druga przystawka to bardziej klasyczna propozycja w orientalnej interpretacji – ricotta z szynką parmeńską, pieczonym bakłażanem i musem z zielonego groszku w słodkawo-ostrym sosie. Idealnie aksamitny krem z groszku, soczysta szynka parmeńska i delikatna ricotta w połączeniu z nieoczywistym sosem to propozycja, która nas pozytywnie zaskoczyła. Włosko-azjatyckie fusion w najlepszej formie! Przyszedł czas na danie główne. Dla mięsożerców – polędwiczki wieprzowe w szynce parmeńskiej z polentą z gorgonzolą i sosem na bazie rozmarynu.

Idealnie przyrządzona, soczysta, pełna smaku polędwica i znakomicie zbalansowana lekko słodkawym sosem balsamico polenta tworzyły wspaniałą kompozycję smaków. Z kolei na wegetarian czekały pyszne lasagne ze szpinakiem i z rukolą w sosie pomidorowym.

Delikatne, rozpływające się w ustach ciasto i świetnie doprawiony sos ze świeżych pomidorów – lasagne veramente perfetta! Kulinarną ucztę zakończyliśmy fenomenalnym deserem. W dwuwarstwowym musie czekoladowym z toffi i pomarańczą, obsypanym kruszonymi, chrupiącymi pistacjami z dodatkiem kandyzowanego kumkwatu po mistrzowsku zachowano równowagę słodyczy i wytrawności. Zdecydowanie polecamy ten włoski przystanek na warszawskiej mapie!

Restauracja Art

Ola Koperda

Ulica Kanonicza, położona u stóp Wawelu, ponoć najstarsza i zapewne jedna z piękniejszych ulic w Krakowie, to na niej w XIV wieku pojawiły się pierwsze murowane domy. W kamienicy pod numerem 15 mieści się restauracja Art – z polską kuchnią w autorskiej odsłonie.

Można wybrać stolik we wnętrzu, w zielonym ogrodzie lub na malowniczej, kameralnej ulicy Kanoniczej. Wnętrze restauracji urządzone jest klasycznie: ceglane ściany, miękkie szare fotele i sofy, lustra, złote, zdobione ramy, oryginalny kolebkowy strop. Pod restauracją jest piwnica wypełniona winami.

W Art na co dzień można wybierać między menu à la carte a menu degustacyjnym. Stoją za nimi executive chef Michał Cienki oraz head chef Wiktor Kowalski. Tym razem jednak spróbowaliśmy dań z menu przygotowanego na Restaurant Week. Przed posiłkiem dostaliśmy wypiekanego na miejscu tradycyjnego krakowskiego obwarzanka z masłem z foie gras oraz chrupką tartinkę wypełnioną lekkim musem z łososia. Na przystawkę zjedliśmy zaskakujące intensywnością smaków minigołąbki z kuskusem, botwinką i majonezem z majeranku oraz idealne na letni wieczór consommé pomidorowe z polędwicą z dorsza i salsą pomidorową.

Danie główne w wersji wegetariańskiej to lasagne z młodej kapusty z kalarepą i koprem lub konfitowane udko kurczaka z kumpirem krakowskim, młodym bobem, groszkiem cukrowym i majonezem z krwawnika. Desery to kolejne dobrze przemyślane kompozycje: lody truskawkowo-twarogowe (przywołujące smak koktajlu truskawkowego pitego w dzieciństwie) z chrupiącym crunchem, galaretką z prosecco i czarnymi oliwkami marynowanymi w truskawkach lub pischinger z andrutów kaliskich z ganache’em czekoladowym i czereśniami. 

Kolację zaliczamy do udanych! Lekkie dania z lokalnych, sezonowych produktów, spożywane na patio ukrytym na dziedzińcu kilkusetletnich kamienic, sprawiły nam nie lada przyjemność.

Obfitość Smaku i Wina, Poznań

Mari Krystman

Restauracja, której karta wprost obfituje w dania przypominające małe dzieła sztuki, jest ukryta wśród budynków nowego osiedla na poznańskim Grunwaldzie. Miło, że twórcy całkiem niedawno otwartej Obfitości Smaku i Wina poszerzają granice kulinarnej mapy miasta! Tutejsze menu łączy smaki europejskie z azjatyckimi, stałe dania z sezonowymi rarytasami, wreszcie – po prostu jedzenie i wino. W karcie przygotowanej na Restaurant Week pysznią się mozaiki zmyślnie skomponowanych form i kolorów, ależ to uczta dla oka i podniebienia!

Na wegetariański start dostałam na pięknym kamionkowym talerzu (to istotny dla zmysłów szczegół) danie pod nazwą „Raj w ogrodzie”, pod którą kryją się biało-purpurowe wspaniałości w składzie: burak, maliny, puszysta panna cotta z koziego sera i przełamujący tę mile słodkawą paletę pieczony por.

Wersja mięsna przystawki to kurczak z lekko chrupkimi smażonymi boczniakami, pieczarkami i purée z bakłażana, wykończony demi glace, czyli cudownie aromatycznym sosem zwanym „płynnym złotem” – umami w czystej postaci. Letniego sznytu obu potrawom dodały zdobiące i dające się zjeść listki i delikatne kwiaty – był zatem i obiecany w nazwie dania ogród.

Zaraz potem na talerzu pojawiło się danie główne „Po prostu marchewka”, które nazwałabym raczej „Aż marchewka”, czyli moje ukochane warzywo w formie pieczonej i kremowej – marchewkowe purée z anyżem to strzał w dziesiątkę! Podobnie jak soczyście kolorowe ażurowe czipsy wieńczące tę kulinarną instalację. Małej uczcie marchewkowej towarzyszyła mięsna „Uczta w sadzie” – przyrumieniony boczek, żel z jabłek i rześkie jabłko sous vide, seler w dwóch odsłonach, brukselka oraz obłędny demi glace, tym razem z tymiankiem.