Lublin nie tylko kulinarnie

Kaplica Trójcy Świętej

W myśl zasady „coś dla ciała, coś dla ducha” ruszyliśmy do lubelskiego zamku, by przyjrzeć się freskom w kaplicy Trójcy Świętej. Robią ogromne wrażenie – powiem krótko! Kaplicę wymalowano na zlecenie Władysława Jagiełły, który, jak głosi plotka, sztukę wschodnią przedkładał nad dzieła mistrzów z Zachodu. Na początku XV wieku malarze ruscy pod kierunkiem bliżej nieznanego mistrza Andrzeja pokryli wnętrze kaplicy malowidłami bizantyńsko-ruskimi. Co ciekawe, przez sporą część swojego istnienia freski były przykryte warstwą tynku. Kiedy zostały odkryte, okazało się, że mamy do czynienia z jednym z najważniejszych zabytków sztuki średniowiecznej w Polsce. Wiele możecie pominąć – tego nie!

Anabilis

Lubartowska 7, Lublin

Skuszeni informacją, że cukiernia Anabilis pracuje na starannie wybranych produktach, weszliśmy do środka. Z psem. I nikt nie miał nic przeciw. Zamówiliśmy sernik na zimno (klasyka się nie starzeje) i babkę cytrynową. Jako osoba zaprawiona w bojach z kuchnią włoską powiem tak: była to najlepsza babka cytrynowa (9 zł), jaką jadłem! Gratuluję! Mój towarzysz po pierwszym kęsie sernika (9 zł) zakrzyknął: „Sernik i guma balonowa w jednym”. „Zachwycające”, dodał. „Smak dzieciństwa!” Ze wspomnieniami się nie dyskutuje, a z zachwytu wnoszę, że dostał dokładnie to, czego potrzebował.

Obiad w Lublinie

Zielony Talerzyk

Królewska 3, Lublin

Po spacerze i spaleniu słodyczy (byliśmy między innymi w katedrze, polecam!) postanowiliśmy zjeść coś lekkiego. Wybraliśmy bakłażana po libańsku, czyli z pieca, z tabbouleh i sałatką (29 zł). Było smacznie, a zapewnienia, że Zielony Talerzyk ma stałych dostawców z okolicy, którzy dostarczają zioła i sery, bo budują lokalną społeczność, trafiły na podatny grunt. Doceniamy biznesy prowadzone świadomie!

PS
No dobra, przyznam się: zamówiliśmy jeszcze bulion pomidorowy i też był bardzo okej.

Perłowa Pijalnia Piwa

Bernardyńska 15A, Lublin

Mieliśmy wpaść tylko na piwo, ale zamurowało nas na wejściu. Brawa dla architektek i architektów, którzy pracowali nad tym wnętrzem. Jest wspaniałe. To owalny bar wypełniający całą salę, która została spięta dębową boazerią. Jeśli to nie brzmi dobrze – nic nie poradzę. Idźcie i przekonajcie się sami, że jest super. Skoro już siedzieliśmy, to do piwa zamówiliśmy jeszcze tatar (23 zł) i perłową wersję burgera w drożdżowej bułce na parze (24 zł). Tatar był fajny, jak to tatar potrafi, burger zaś był… straszliwie gumowy, a szkoda, bo dodatki były zacne, podobnie jak bułka…

Jak łatwo się domyślić, na kolację nie starczyło nam już miejsca, dlatego wieczorem wybraliśmy się tylko na piwo.

Święty Michał

Grodzka 16, Lublin

Wszyscy dookoła jedli i wyglądali na bardzo zadowolonych. Postanowiliśmy być twardzi! Zamówiliśmy po piwie. Stanęło na Califii z Browaru Trzech Kumpli. Piwo znakomite! Zdaje się, że 12 zł za pintę, czyli niemalże pół litra.

Ostro

Krakowskie Przedmieście 25, Lublin

Było nieco po północy. Przed drzwiami, w ogródku, uwijał się DJ. Obok niego tłum, który nie wylewał za kołnierz. Mimo późnej pory było głośno jak w południe. Impreza na całego, od razu widać, że lato w pełni. Zamówiliśmy po kieliszku wódki. Wódka jak wódka, ale atmosfera przednia!

Cebularz - regionalny przysmak z Lublina

Muzeum Zamoyskich w Kozłówce

Nadmiar kalorii spożytych poprzedniego dnia spowodował, że na śniadanie chwyciliśmy po cebularzu na Rynku Starego Miasta – i to wystarczyło nam za cały posiłek. Dopiero po fakcie dowiedziałem się, że najlepsze są w Mandragorze i w Trybunalskiej – oba adresy do zapamiętania. Trzeba tu powiedzieć parę słów o cebularzu. Te wytrawne drożdżówki mają korzenie ukryte gdzieś daleko w przeszłości. Pisano o nich już w XIX wieku, a wywodzą się z kuchni żydowskiej. Słynął z cebularzy Lublin, słynął i Zamość – teraz miasta się nie lubią, bo się pokłóciły, kiedy lubelskie cebularze zarejestrowano jako produkt regionalny.
Z cebularzami w dłoniach ruszyliśmy do pałacu w Kozłówce. Jak podaje strona muzeum, został on wzniesiony około 1742 roku dla rodziny Bielińskich według projektu Józefa Fontany. W 1799 roku stał się własnością rodziny Zamoyskich. Przebudowany został przez Konstantego Zamoyskiego w latach 1897-1914. We wnętrzach pałacowych zachował się autentyczny wystrój z przełomu XIX i XX wieku w stylu Drugiego Cesarstwa. I to robi wrażenie. A że pałac ma świetne przewodniczki (trafiliśmy na taką w sukience z lat 30. XX wieku!), to zwiedzanie tego miejsca jest czystą przyjemnością!