Pączek doczekał się wielu wariacji – może być duży i ciężki albo maleńki i lekki jak drożdżowa chmurka. Polany błyszczącym lukrem albo oprószony cukrem pudrem, z dżemami, konfiturami i kremami o różnym smaku. W pączkowym uniwersum łatwo się zgubić. Dlatego w perspektywie nadchodzącego tłustego czwartku zapytaliśmy pączkowych smakoszy i ekspertów, jak powinien smakować pączek idealny.
Małgosia Minta, dziennikarka kulinarna „Gazety Wyborczej” i autorka bloga Minta Eats
Wolę nie zjeść, niż zjeść niedobrego. Bo zwyczajnie za bardzo je lubię. Dobry pączek jest dla mnie nie za duży i nie za mały. Taki, by jedna sztuka w sam raz zaspokoiła pączkowy głód. Okrągły, delikatnie spłaszczony. Dobrze zrumieniony, ale nie spalony, z wyraźnie zaznaczoną jasną obwódką, opasującą pączka w tłuściutkiej talii. Idziemy dalej, w lukier. Są tacy, co z lukrem, i tacy, co z cukrem pudrem, a ja zdecydowanie, od dziecka i pewnie do śmierci, zaliczać się będę do tych pierwszych. Lukier musi być lśniący, perłowobiały i broń Boże suchy (wolę, gdy lepi się do paluchów, niż gdy kruszy się do dekoltu), niczym niearomatyzowany. Skórkę pomarańczy, skrojoną w sensowną kosteczkę, dopuszczam, o ile będzie dobrej jakości, 6-7 kosteczek, raczej nie więcej i na pewno nie mniej.
Wygląd wyglądem, ważne jest wnętrze. Przyznam, że dla mnie pączkowe ciasto jest chyba nawet ważniejsze niż konfiturowe serce – ma być wilgotne i rwące się wzorem dobrej maślanej chałki, delikatne, ale nie „watowate” w konsystencji i subtelnie żółte w kolorze.
No i clou, czyli nadzienie. Idealnie lądujące w kulce ciasta przed smażeniem, a nie po nim, i tworzące zgrabną, pokaźną kroplę w centrum pączucha. Zdecydowanie róża. I tyle w temacie.
Kasia Stadejek, redaktorka wydania internetowego KUKBUK-a
Moja prababcia usmażyła w swoim życiu tysiące pączków, lekkich jak chmurki, a pradziadek był piekarzem – może to stąd wzięła się moja nieskończona miłość do wszelkich ciast. Pączków prababci nie było mi dane spróbować, ale tradycję przejęła po niej moja mama, która co roku smaży ich kilkadziesiąt, maluje lukrem z sokiem z cytryny i nadziewa powidłami śliwkowymi. Są absolutnie idealne, nieduże, miękkie i lekkie.
Powiem jednak szczerze, że pączków doskonałych jadłam wiele i z różnych źródeł, nie jestem aż tak ortodoksyjna. Najważniejsze, żeby pączek był leciutki, bez posmaku starego tłuszczu, najlepiej trochę blady, równo oblany lukrem, może być nawet posypany płatkami migdałów albo wiórkami kokosowymi (takie sprzedawali w szkolnym sklepiku, nie dało się ich nie kochać, chociaż zawsze wpadały między książki i spłaszczały się do postaci naleśnika). Sekret? Nie lubię nadzianych dżemem i zawsze mam nadzieję, że ktoś o nim zapomniał!
Paweł Tomaszkiewicz, współwłaściciel cukierni „Zagoździńskich” przy ulicy Górczewskiej w Warszawie
Idealny pączek to odpowiednie ciasto, smaczna marmolada, aromatyczny lukier, dużo serca włożonego w jego przygotowanie, a ponadto odpowiednia szczypta humoru i rodzinna atmosfera podczas jego konsumpcji.
