Nie ma nic lepszego, niż oderwać się od wszystkiego i przenieść do miejsca, w którym przeżyjemy niezapomnianą przygodę. Podpowiadamy możliwe kierunki.
Zaparzcie dobrą herbatę, rozsiądźcie się wygodnie w fotelu, uspokójcie oddech i przygotujcie na podróż, z której nie będziecie chcieli wrócić. Podróż, która na długo zostanie w waszej pamięci. W drogę!
Nie zawsze wytrawni podróżnicy piszą dobre książki, ale są tacy autorzy, jak choćby Paul Theroux, którzy mają niesamowity talent do opisywania swoich wojaży. Tu wszystko się zgadza – koncept, forma, język, emocje, przemyślenia – do tego stopnia, że czujemy, że przeżywamy przygody razem z autorem. W tej odsłonie Theroux wyrusza w długą podróż z północy Stanów Zjednoczonych na samo południe Argentyny. Podróż, którą odbywa tytułowym ekspresem patagońskim. Nie bez powodu wybór pada na pociąg, z okien tego niespiesznie sunącego pojazdu można zobaczyć dużo więcej, niż mogłoby się wydawać. Bo, jak podkreśla autor, nie liczy się cel, tylko sama podróż.
Znany kanadyjski podróżnik zafascynowany Azją postawił sobie cel: przejechać Japonię autostopem (prawdopodobnie jako jeden z pierwszych – przynajmniej sam tak twierdzi). A skoro to Kraj Kwitnącej Wiśni, będzie podążał szlakiem rozwijających się drzewek owocowych, aby zakończyć swoją podróż na wyspie Hokkaido. I to powinno wystarczyć za rekomendację, by sięgnąć po tę książkę. Choć nie można pominąć potężnej dawki humoru, która sprawia, że nie sposób oderwać się od lektury. Poznajcie Japonię z przymrużeniem oka.
W przypadku podróży do Ameryki Południowej wybór najczęściej pada na Brazylię albo Argentynę – Urugwaj rzadko jest brany pod uwagę. A to błąd, w czym próbują nas utwierdzić autorzy tego zbioru reportaży. Wystarczy wspomnieć, że tym niewielkim państwem nie targają kryzysy polityczne i ekonomiczne, tak charakterystyczne dla regionu, prezydent jeździ wysłużonym autem, marihuana jest legalna, a prawo do równości wyznacza standardy społeczne. Oczywiście, nie zawsze jest tak kolorowo, ale Urugwaj zyskuje przez to na swojej wyjątkowości. A, i tamtejsza wołowina niezmiennie uznawana jest za jedną z najlepszych, a mieszkańcy utrzymują, że… uratowała świat.
Fatalny tytuł, jeszcze gorsza okładka, na szczęście zawartość zaciera złe wrażenie. Autor ma na koncie kilka książek podróżniczych, ale jego sposób bycia i cięty język sprawiają, że każda z nich daleka jest od nudnych przewodników pod hasłem „co warto zobaczyć”. Odważny w swoich sądach, celny w obserwacjach, dowcipny w komentarzach, z lekkością kreśli obraz tego dalekiego kontynentu. Jego sugestywny styl sprawia, że wszystko, co opisuje, staje nam przed oczami. Jeśli wycieczka do Australii nie była na waszej liście miejsc do odwiedzenia, to po lekturze tej książki znajdzie się na jej szczycie.
Kanada jest krainą dla jednych mlekiem i miodem płynącą, dla innych tylko syropem klonowym. Czy w tym kontekście tytuł książki nie jest trochę przesadzony? Nic bardziej mylnego – Kanada to nowoczesne multikulturowe państwo, które nie boi się obcych, bo traktuje ich jak swoich. To duże miasta z klimatem, w których poziom życia większości mieszkańców jest więcej niż zadowalający, to w końcu nietuzinkowy premier, który jest wizytówką kraju (książka została wydana w 2017 roku, wtedy jeszcze Justin Trudeau był wzorem politycznych cnót). I z tym właśnie powinna kojarzyć się współczesna Kanada.
Podobno to ostatni moment, żeby zobaczyć Hawanę – tę rozsypującą się, prawdziwą, choć czasem próbującą zaklinać rzeczywistość. Reżim, któremu twarz nadał Fidel Castro, chyli się ku upadkowi. Czy zmiana systemu pociągnie za sobą komercjalizację wyspy? Dziennikarz „New York Timesa” opisuje stolicę Kuby z perspektywy osoby, która poznała ją na wylot. Specyfika miasta, mentalność mieszkańców, ale też ich codzienne bolączki i problemy – to wszystko opisane bez przesadzonych emocji i pudrowania. Jeśli Hawana w końcu się zmieni, ta książka pozostanie dziennikiem jej prawdziwego oblicza.
Tytuł książki zdaje się mówić wszystko. Ot, jak w każdym większym mieście, tuż poza jego granicami najbogatsi urządzają sobie miejsce do życia. Pełne przepychu wille za wysokimi płotami, pilnowane przez ochroniarzy, restauracje, w których cena jednego dania często równa się połowie średniej krajowej, kluby, w których załatwia się interesy, a do których nikt postronny nie ma wstępu. Co w tym wyjątkowego? To, że dwa razy dziennie przejeżdża przez nią kolumna samochodów z Władimirem Putinem? Też, ale ważniejsze jest to, że życie na Rublowce jest grą – zgodnie z niepisanymi zasadami, albo wbrew nim – grą, w której nie liczy się wygrywanie, sztuką jest bowiem ona sama.
Spitsbergen to najdalej wysunięty na północ obszar zamieszkany przez ludzi. Teren, o którym trudno mówić, że jest gościnny. Albo dojmująca ciemność, albo oślepiające słońce, zimno, wiatr, wszechobecny śnieg sprawiają, że nie jest to miejsce dla każdego. Mimo to można tam spotkać ludzi z najróżniejszych zakątków świata. Każdy jest na swój sposób wyjątkowy i każdy ma własną historię. Ta wciągająca książka opisuje życie na norweskiej wyspie – niespieszne, podporządkowane warunkom pogodowym, może ciut nudne, ale też zaskakujące.
Powieść jednego z najbardziej uznanych amerykańskich pisarzy XX wieku to historia małżeństwa, które podróżuje przez Maroko, próbując uciec od teraźniejszości, znaleźć siebie i sens swoich decyzji. Dużo w tym bólu i pretensji. To nie jest łatwa lektura, wciąga, ale miejscami przytłacza i przygnębia, jednak sposób, w jaki opisane są miejsca odwiedzane przez bohaterów, powoduje, że na długo pozostają w pamięci. Wręcz hipnotyzujący obraz tej części Afryki.
Mało kto myśli o Belfaście jako celu swojej podróży. Miasto, które było scenerią brutalnej walki na tle religijnym, podzielone na strefy wpływów, niektóre tak dalece ogarnięte historycznym gniewem i żądzą zemsty, że lepiej się w nie zapuszczać. Przemoc czająca się na każdym rogu mrozi krew w żyłach, ale postawa niektórych ludzi pracujących na rzecz lokalnej społeczności budzi podziw i daje nadzieję. Autorka z wielką dbałością opisuje klimat miasta – opowiadane historie wciągają bez reszty.
Wiele pozycji książkowych umyka uwadze, mimo że są jej warte. Oto zestawienie wartościowych lektur, po które najlepiej sięgnąć właśnie teraz.
Zbiór opowiadań Clarice Lispector to jedna z najciekawszych książek wydanych w zeszłym roku. Był to dla nas oczywisty wybór lektury na spotkanie redakcyjnego Klubu Książkowego.
Otuleni kocem, grzejąc się herbatą malinową, delektujemy się aromatem świeżo wydrukowanych książek. To nasza wizja idealnej jesieni. Chcemy się nią z wami podzielić, dlatego przedstawiamy osiem najciekawszych – naszym zdaniem – premier literackich, które rozświetlą długie jesienne i zimowe wieczory.